زبانحال امیرالمؤمنین علیه‌السلام با حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها
شکسته قامتی اِی؛ یارِ نیمه جانِ علی چه بی‌فـروغ شدی ماهِ آسـمانِ عـلی مـرا به خـاک نـشانـده قَـدِ هـلالیِ تو گرفته سوسوی چشمانِ تو تَوانِ علی نَفَس نَفَس زَنی و ذَرّه ذَرّه آب شَوی چه زود پیر شُدی همسرِ جوانِ علی سه ماه شد که سُخن با علی نمی‌گویی سه ماه شد که ندادی رُخَت نشانِ علی همیشه بسترت از برگ های لاله پُر است گُـلِ خَـزان زدۀ سُرخِ بـوسـتانِ علی کَسی سُراغِ تو را از علی نمی‌گیرد مدینه مرگ کُند آرزو، به "جانِ علی" گرفته‌ام زِ غریبی دو زانویم به بَغَل که تاب آوَرَد این؛ داغِ بی‌کرانِ علی اگر چه بِینِ خُـسوفی هـنوز ماهِ مَنی بِتاب بَر من و بَر این سِتارگانِ علی بیا و این دَم آخَر بَرای دِل خوشی‌ام بَخند تا که نَـمـُردَم، بِخَـند جانِ عـلی |